ராணியை ரசிச்சு ரசிச்சு ஓத்த கதை Part1
"
வணக்கங்க.. என்னோட பேரு ஜெகதீஸ் சிவன். கரூர் மாவட்டத்துல இருக்கிற ரத்தினகிரி கிராமத்தில் பிறந்தவன். வெளியூரில் பத்தாவது படிச்சுட்டு லீவுக்கு ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன். அம்மா சிவகாமி, அப்பா சுந்தரம் அப்புறம் நான். அவ்வளவுதான் என் குடும்பம். அப்பாவும் அம்மாவும் மளிகை கடை நடத்திக்கிட்டு இருக்காங்க. அதனால எப்பவும அவங்களுக்கு ஓயாத வேலை. சமையலுக்குன்னு ஒரு பாட்டி வரும். வெளியூர்ல படிக்கிறதால்ல, எனக்கு இந்த கிரமத்துல நண்பர்கள் கிடையாது. ஒன்னு ரெண்டு மனுசங்கள மட்டும்தான் தெரியும். மத்தவங்களை எனக்கு சுத்தமா தெரியாது. மளிகை கடைக்கு வரக்கூடாதுன்னு அப்பா கண்டீசன் போட்டிருக்காரு. அவருக்கு என்னைய பெரிய அரசு ஆபிசராக ஆக்கி பாக்கனுமுன்னு ஆசை. எனக்கு அதிக வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியம் இருக்காதுன்னு நானும் போகல. ஆனா லீவுக்கு வந்து சில நாள்ல டீவி சுத்தமா போர் அடிச்சிருச்சு. காலையிலே நாடகம் போட்டுராங்க. சில இங்கிலீஸ் சேனல்ல போட்ட படத்தையே போட்டு கடுப்பு ஏத்தறாங்க. அதனால எங்கையாவது வெளியில போகலாமுன்னு நெனச்சேன். அப்பதான் எங்களுக்கு சொந்தமான நிலம் ஞாபகம் வந்தது.
அப்பாக்கிட்ட பர்மிசன் வாங்கிட்டு போகலாமுன்னு கடைக்கு போனேன். கடையில ரெண்டு பேரு பொருள் வாங்கிக்கிட்டு இருந்தாங்க. நான் கல்லாவுல உட்காந்திருந்த அப்பாக்கிட்ட நம்ம நிலத்தை பார்க்க போகலாமுன்னு இருக்கேன் என்றேன். இன்னைக்கு கூட்டிக்கிட்டு போக முடியாதுன்னு சொன்னாரு. நானாவே போயிடுவேன் அப்பா, எனக்கு துணை வேண்டாம் என்றேன். அதுக்குள்ள அம்மாவும் வந்து சேர்ந்துட்டாங்க. அங்க பெரிய பெரிய கிணறெல்லாம் இருக்கு, நல்ல நீச்சல் தெரிஞ்சவங்களே அப்பப்போ மாட்டிக்கிறாங்க. உன்னை தனியாவெல்லாம் அனுப்ப முடியாதுன்னு சொன்னங்க. இரண்டு பேரும் மறுத்துட்டதால்ல எனக்கு கொஞ்சம் வெறுப்பா இருந்துச்சு. அதுக்கு மேல பேசமுடியல. அதனால என்னோட முகம் வாடிப்போச்சு. அதைப் பார்த்த அப்பா, சரி சரி இன்னைக்கு நிலத்துக்கு போ, ஆன துணைக்கு ராணி வருவா. அவ சொல்லறபடி கேளு என்று சொன்னாரு. ராணியா அது யாருன்னு கேட்டேன். அவ புதுசா வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கா, கிழக்குதெரு பொண்ணு. இப்ப செட்டியார் வீட்டுக்கு சாமன் கொடுக்கப் போயிருக்கா. வந்ததும் அறிமுகம் செய்கிறேன் என்று வேலையில் மூழ்கிவிட்டார்.
நான் கடைக்கு முன்னாடி இருந்த சேர்ல உட்காந்து ராணி வரதுக்காக காத்திருந்தேன். ராணியின்னு ஒருத்தி வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறத பத்தி இதுவரைக்கும் எனக்கு யாருமே சொல்லல. அப்பா கிழக்கு தெருன்னு சொல்லறத வைச்சு நானே மனசுக்குள்ள கணக்கு போட்டேன். கிழக்கு தெருவுல இருக்கிற சிலற எனக்கு தெரியும், மாடசாமியோட அம்மா கூட கிழக்கு தெருதான். அவுங்க செம கருப்பு. தொப்பை கூட இருக்கும். முகத்தை கடுகடுன்னு வைச்சுக்கிட்டு கெட்ட கெட்ட வார்த்தையில திட்டி தீர்ப்பாங்க. ஆனாலும் மாடசாமியோட அம்மாவைப் பார்த்து நான் பயந்ததில்லை. அவுங்களைப் பார்த்தாலே எனக்கு சுன்னி நட்டுக்கும். அதுக்கு எப்போதும் மாராப்பு நிக்காத அவங்க மார்புதான் காரணம். கருப்பா இருந்தாலும் நல்ல பருத்த மாம்பலம் மாதிரி கின்னு நிக்கிற அவங்க மார்பும், ரெண்டு மார்பும் ஒட்டிக்கிட்டு தெரியிற பிளவும் கிக்கா இருக்கும். நான் மாடாசாமி அம்மாவை நினைச்சு இரண்டு மூனு தடவ கை முட்டி போட்டிருக்கேன்.
எலேய் ஜெகதீசு, ராணி வந்துட்டா பாருன்னு சொன்னாங்க அம்மா, ராணியை பார்த்து நான் அப்படியே தெகச்சு போயிட்டேன். சிக்குன்னு இருக்கிற இடுப்பு, அளவு எடுத்து செய்ய குண்டி, ரெண்டு உருண்டை வெல்லம் போல முலைன்னு என் முன்னாடி வந்து நின்னா. பச்சை தாவணி, ராஸ் ரவுக்கை, கட்டம்போட்ட பாவடைன்னு அவ சிக்குன்னு இருந்தா. "எலேய் ராணி, தம்பிக்கு நிலத்தை பார்க்கனுமாம், கூட போய் சுத்தி காமி" கட்டளையிட்டார் அப்பா. சரிசாமி என்று என்னிடம் வந்தாள் ராணி. கிணத்து பக்கத்துல எல்லாம் போகம பார்த்துக்கோடின்னு அம்மா சொன்னாங்கய. சரிமா சொல்லிட்டு. பேரு என்ன என்று என்னிடம் கேட்டாள். நான் அவள் முகத்தை அப்பதான் பார்த்தேன். கருப்பாக இருந்தாலும் பளபளன்னு இருந்தது. எத்துப்பல்லு அவ சிரிச்சா இன்னும் அழகு கூட்டியது. ஜெகதீசு என்று அவளது கேள்விக்கு ரொம்ப நெரம் கழிச்சு பதில் சொன்னேன்.
வா போலாம் என ராணி சைக்கிலை நோக்கி நடந்தாள். நான் அப்பாவிடம் வாங்கிவைத்திருந்த டிஸ்கவர் வண்டி சாவியை அவளிடம் காண்மித்தேன். அவள் உதட்டில் புன்னகை பூத்தது. வண்டியை எடுத்து பின்பக்கம் அவளை அமர சொன்னேன். பெண்கள் இயல்பாக உக்காருவது போல ஒரு பக்கமாக அமர்ந்தாள். எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. உட்சாலையில் சிலர் நாங்கள் போவதை வேடிக்கைப் பார்த்தனர்.
ஆக்சிலேட்டரை முறுக்கி ஜர்க் என்று கிளம்பினேன். எடுத்தவுடனே கிரை மாற்றி மாற்றி வேகமெடுத்தேன். குண்டும் குழியுமாக இருந்த சாலையி்ல் அவளால் சரியாக உட்கார முடியவில்லை. ஊர் எல்லையை தாண்டிய பிறகு சாலை இன்னும் மோசமாக இருந்தது. ஜெகதீஸ் மெதுவா போ என்று அதட்டினாள். நான் காதில் வாங்கவில்லை. இன்னும் வேகத்தை கூட்டினேன். நாங்கள் கிராமத்தின் சாலையிலிருந்து மெயின் சாலைக்கு வந்துவிட்டோம், தொலைவில் ஒரு பேருந்து எங்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. அதன் பக்கவாட்டில் இருந்த சிறு இடத்தின் வழியாக வண்டியை விட்டேன்.
ஓரிடத்தில் சாலையின் குழிக்குள் விட்டு ஏற்றும் போது அவளால் பேலன்ஸ் செய்ய முடியாமல் என்னை இறுகப் பற்றினாள். பிறகு இயல்பாக உட்காந்து கொண்டாள். இன்னும் குழிகள் அதிகம் வந்து கொண்டேயிருந்தன. நான் வேகத்தினை குறைக்கவேயில்லை. ஒரு கட்டத்தில் போதும் போதும் நிறுத்து நிறுத்து என்று கத்த தொடங்கினாள். யாருமேயில்லாத சாலையில் வண்டியை நிறுத்தினேன்.
டேய் லூசாடா நீ, இப்படி கண்ணுமண்ணு தெரியாம வண்டியை ஓட்டரியே என்று மேலும் கீழும் மூச்சு வாங்கினாள்.
பயந்துவிட்டாள் போலிருக்கிறது. அந்த பயத்தை வெளிக்காட்டினாள் அசிங்கம் என்று கோபமாக பேசினாள்.
எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போற, பின்னாடி உக்காந்து எப்படிடா பேலன்ஸ் பண்னறது
இன்னம் பத்துகிலோ மீட்டர் போகனுமே அதானால வேகமா போனேன். இரண்டு சைடு காலப் போட்டு உக்காருங்க. எல்லாம் சரியாயிருக்கும்
ம்கூம் உன்கிட்ட இப்ப பேசமுடியாது.எனக்கு மூச்சே நின்னுடும் போலிருக்கு. அந்த மரத்துக்கு பக்கதுல வண்டியை நிறுத்து கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சு போகலாம். என்று அருகேயிருந்த புளியமரத்தின் நிழலில் ஒதுங்கினாள்.
அவள் கோபமாக இருப்பதை உணர்ந்தேன். அவள் கொழுத்த முலையை முதுகில் இடித்து விளையாட நான் போட்ட திட்டம் இப்படி எதிரானதாக மாறிவிட்டதே என்று நொந்து கொண்டேன். வண்டியில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை அவளிடம் நீட்டினேன். மடமடவென தண்ணீரை குடித்தாள். இப்போது கொஞ்சம் நிதானமாக மாறியிருப்பாள் என்று பேச்சுக் கொடுத்தேன்,.
ராணி என்னை மன்னிச்சுடுங்க. நான் உங்கள பயமுறுத்த வேகமா போகல.
பின்ன எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போன.
அதான் சொன்னேன்னே,. இன்னும் பத்து கிலோமீட்டர் போகனுமுன்னு.
எனக்கு தெரியும் நான் ஐயாக்கூட எத்தனையோ தடவ நிலத்துக்கு போயிருக்கேன். ஆனா அவரு இத்தனை வேகமா ஒருதடவ கூட ஓட்டுனதில்லை.
அப்பாக் கூட இவ எதுக்கு நிலத்துக்கெல்லாம் போயிருக்காக என்று சந்தேகம் வந்தாலும். அதையும் கேட்டுத் தொலைத்து எங்கே இன்னும் கோபம் கொள்ளப் போகிறாள் என்று அமைதியானேன்.
அவளை தனியாக விட்டுவிட்டு எதிரில் இருந்த மரத்துக்குப் பின்னாடி சிறுநீர் கழிக்கப் போனேன். ஆசையாக இருந்த சுன்னி இப்போது அமைதியாக இருந்தது. நான் திரும்பி வரும்போது அவள் வண்டிக்கு அருகே நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய வயிற்றுப் பகுதியை ரவுக்கைக்கும் பாவடைக்கும் இடையே கருப்பாக மினுமினுத்தது. ஆனாலும் எனக்கு ரசிக்க மனமில்லை. எல்லா மூடும் அவுட்டாகியிருந்தது. அப்போது ஒரு அம்பாசிட்டர் சாலையில் விர்ரென பறந்தது.
போலாம் என்றாள். வாடா போடா என்று பேசியவள் இப்போது பேசியதே என் மீது குற்றம் மன்னிக்கப்பட்டுவிட்டது என தெரிந்தது. நான் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்ததும், இருபக்கம் கால்களைப் போட்டு அமர்ந்தாள். இல்லை நான் வேகமா போகல என்று சொன்னேன். தெரியும் நீ போ. நேரமாகுது என்றாள். வண்டியை மெதுவாக ஓட்டினேன். ஒவ்வொரு பள்ளத்திற்கும் கீரை குறைத்து லாவகமாக ஓட்டினேன். அப்படியிருந்தும் அவள் மார்பின் முனை என் முதுகில் பட்டது. வேகமா போ என்று காதருகே முனகினாள் ராணி.
- தொடரும்
"
வணக்கங்க.. என்னோட பேரு ஜெகதீஸ் சிவன். கரூர் மாவட்டத்துல இருக்கிற ரத்தினகிரி கிராமத்தில் பிறந்தவன். வெளியூரில் பத்தாவது படிச்சுட்டு லீவுக்கு ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன். அம்மா சிவகாமி, அப்பா சுந்தரம் அப்புறம் நான். அவ்வளவுதான் என் குடும்பம். அப்பாவும் அம்மாவும் மளிகை கடை நடத்திக்கிட்டு இருக்காங்க. அதனால எப்பவும அவங்களுக்கு ஓயாத வேலை. சமையலுக்குன்னு ஒரு பாட்டி வரும். வெளியூர்ல படிக்கிறதால்ல, எனக்கு இந்த கிரமத்துல நண்பர்கள் கிடையாது. ஒன்னு ரெண்டு மனுசங்கள மட்டும்தான் தெரியும். மத்தவங்களை எனக்கு சுத்தமா தெரியாது. மளிகை கடைக்கு வரக்கூடாதுன்னு அப்பா கண்டீசன் போட்டிருக்காரு. அவருக்கு என்னைய பெரிய அரசு ஆபிசராக ஆக்கி பாக்கனுமுன்னு ஆசை. எனக்கு அதிக வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியம் இருக்காதுன்னு நானும் போகல. ஆனா லீவுக்கு வந்து சில நாள்ல டீவி சுத்தமா போர் அடிச்சிருச்சு. காலையிலே நாடகம் போட்டுராங்க. சில இங்கிலீஸ் சேனல்ல போட்ட படத்தையே போட்டு கடுப்பு ஏத்தறாங்க. அதனால எங்கையாவது வெளியில போகலாமுன்னு நெனச்சேன். அப்பதான் எங்களுக்கு சொந்தமான நிலம் ஞாபகம் வந்தது.
அப்பாக்கிட்ட பர்மிசன் வாங்கிட்டு போகலாமுன்னு கடைக்கு போனேன். கடையில ரெண்டு பேரு பொருள் வாங்கிக்கிட்டு இருந்தாங்க. நான் கல்லாவுல உட்காந்திருந்த அப்பாக்கிட்ட நம்ம நிலத்தை பார்க்க போகலாமுன்னு இருக்கேன் என்றேன். இன்னைக்கு கூட்டிக்கிட்டு போக முடியாதுன்னு சொன்னாரு. நானாவே போயிடுவேன் அப்பா, எனக்கு துணை வேண்டாம் என்றேன். அதுக்குள்ள அம்மாவும் வந்து சேர்ந்துட்டாங்க. அங்க பெரிய பெரிய கிணறெல்லாம் இருக்கு, நல்ல நீச்சல் தெரிஞ்சவங்களே அப்பப்போ மாட்டிக்கிறாங்க. உன்னை தனியாவெல்லாம் அனுப்ப முடியாதுன்னு சொன்னங்க. இரண்டு பேரும் மறுத்துட்டதால்ல எனக்கு கொஞ்சம் வெறுப்பா இருந்துச்சு. அதுக்கு மேல பேசமுடியல. அதனால என்னோட முகம் வாடிப்போச்சு. அதைப் பார்த்த அப்பா, சரி சரி இன்னைக்கு நிலத்துக்கு போ, ஆன துணைக்கு ராணி வருவா. அவ சொல்லறபடி கேளு என்று சொன்னாரு. ராணியா அது யாருன்னு கேட்டேன். அவ புதுசா வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கா, கிழக்குதெரு பொண்ணு. இப்ப செட்டியார் வீட்டுக்கு சாமன் கொடுக்கப் போயிருக்கா. வந்ததும் அறிமுகம் செய்கிறேன் என்று வேலையில் மூழ்கிவிட்டார்.
நான் கடைக்கு முன்னாடி இருந்த சேர்ல உட்காந்து ராணி வரதுக்காக காத்திருந்தேன். ராணியின்னு ஒருத்தி வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறத பத்தி இதுவரைக்கும் எனக்கு யாருமே சொல்லல. அப்பா கிழக்கு தெருன்னு சொல்லறத வைச்சு நானே மனசுக்குள்ள கணக்கு போட்டேன். கிழக்கு தெருவுல இருக்கிற சிலற எனக்கு தெரியும், மாடசாமியோட அம்மா கூட கிழக்கு தெருதான். அவுங்க செம கருப்பு. தொப்பை கூட இருக்கும். முகத்தை கடுகடுன்னு வைச்சுக்கிட்டு கெட்ட கெட்ட வார்த்தையில திட்டி தீர்ப்பாங்க. ஆனாலும் மாடசாமியோட அம்மாவைப் பார்த்து நான் பயந்ததில்லை. அவுங்களைப் பார்த்தாலே எனக்கு சுன்னி நட்டுக்கும். அதுக்கு எப்போதும் மாராப்பு நிக்காத அவங்க மார்புதான் காரணம். கருப்பா இருந்தாலும் நல்ல பருத்த மாம்பலம் மாதிரி கின்னு நிக்கிற அவங்க மார்பும், ரெண்டு மார்பும் ஒட்டிக்கிட்டு தெரியிற பிளவும் கிக்கா இருக்கும். நான் மாடாசாமி அம்மாவை நினைச்சு இரண்டு மூனு தடவ கை முட்டி போட்டிருக்கேன்.
எலேய் ஜெகதீசு, ராணி வந்துட்டா பாருன்னு சொன்னாங்க அம்மா, ராணியை பார்த்து நான் அப்படியே தெகச்சு போயிட்டேன். சிக்குன்னு இருக்கிற இடுப்பு, அளவு எடுத்து செய்ய குண்டி, ரெண்டு உருண்டை வெல்லம் போல முலைன்னு என் முன்னாடி வந்து நின்னா. பச்சை தாவணி, ராஸ் ரவுக்கை, கட்டம்போட்ட பாவடைன்னு அவ சிக்குன்னு இருந்தா. "எலேய் ராணி, தம்பிக்கு நிலத்தை பார்க்கனுமாம், கூட போய் சுத்தி காமி" கட்டளையிட்டார் அப்பா. சரிசாமி என்று என்னிடம் வந்தாள் ராணி. கிணத்து பக்கத்துல எல்லாம் போகம பார்த்துக்கோடின்னு அம்மா சொன்னாங்கய. சரிமா சொல்லிட்டு. பேரு என்ன என்று என்னிடம் கேட்டாள். நான் அவள் முகத்தை அப்பதான் பார்த்தேன். கருப்பாக இருந்தாலும் பளபளன்னு இருந்தது. எத்துப்பல்லு அவ சிரிச்சா இன்னும் அழகு கூட்டியது. ஜெகதீசு என்று அவளது கேள்விக்கு ரொம்ப நெரம் கழிச்சு பதில் சொன்னேன்.
வா போலாம் என ராணி சைக்கிலை நோக்கி நடந்தாள். நான் அப்பாவிடம் வாங்கிவைத்திருந்த டிஸ்கவர் வண்டி சாவியை அவளிடம் காண்மித்தேன். அவள் உதட்டில் புன்னகை பூத்தது. வண்டியை எடுத்து பின்பக்கம் அவளை அமர சொன்னேன். பெண்கள் இயல்பாக உக்காருவது போல ஒரு பக்கமாக அமர்ந்தாள். எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. உட்சாலையில் சிலர் நாங்கள் போவதை வேடிக்கைப் பார்த்தனர்.
ஆக்சிலேட்டரை முறுக்கி ஜர்க் என்று கிளம்பினேன். எடுத்தவுடனே கிரை மாற்றி மாற்றி வேகமெடுத்தேன். குண்டும் குழியுமாக இருந்த சாலையி்ல் அவளால் சரியாக உட்கார முடியவில்லை. ஊர் எல்லையை தாண்டிய பிறகு சாலை இன்னும் மோசமாக இருந்தது. ஜெகதீஸ் மெதுவா போ என்று அதட்டினாள். நான் காதில் வாங்கவில்லை. இன்னும் வேகத்தை கூட்டினேன். நாங்கள் கிராமத்தின் சாலையிலிருந்து மெயின் சாலைக்கு வந்துவிட்டோம், தொலைவில் ஒரு பேருந்து எங்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. அதன் பக்கவாட்டில் இருந்த சிறு இடத்தின் வழியாக வண்டியை விட்டேன்.
ஓரிடத்தில் சாலையின் குழிக்குள் விட்டு ஏற்றும் போது அவளால் பேலன்ஸ் செய்ய முடியாமல் என்னை இறுகப் பற்றினாள். பிறகு இயல்பாக உட்காந்து கொண்டாள். இன்னும் குழிகள் அதிகம் வந்து கொண்டேயிருந்தன. நான் வேகத்தினை குறைக்கவேயில்லை. ஒரு கட்டத்தில் போதும் போதும் நிறுத்து நிறுத்து என்று கத்த தொடங்கினாள். யாருமேயில்லாத சாலையில் வண்டியை நிறுத்தினேன்.
டேய் லூசாடா நீ, இப்படி கண்ணுமண்ணு தெரியாம வண்டியை ஓட்டரியே என்று மேலும் கீழும் மூச்சு வாங்கினாள்.
பயந்துவிட்டாள் போலிருக்கிறது. அந்த பயத்தை வெளிக்காட்டினாள் அசிங்கம் என்று கோபமாக பேசினாள்.
எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போற, பின்னாடி உக்காந்து எப்படிடா பேலன்ஸ் பண்னறது
இன்னம் பத்துகிலோ மீட்டர் போகனுமே அதானால வேகமா போனேன். இரண்டு சைடு காலப் போட்டு உக்காருங்க. எல்லாம் சரியாயிருக்கும்
ம்கூம் உன்கிட்ட இப்ப பேசமுடியாது.எனக்கு மூச்சே நின்னுடும் போலிருக்கு. அந்த மரத்துக்கு பக்கதுல வண்டியை நிறுத்து கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சு போகலாம். என்று அருகேயிருந்த புளியமரத்தின் நிழலில் ஒதுங்கினாள்.
அவள் கோபமாக இருப்பதை உணர்ந்தேன். அவள் கொழுத்த முலையை முதுகில் இடித்து விளையாட நான் போட்ட திட்டம் இப்படி எதிரானதாக மாறிவிட்டதே என்று நொந்து கொண்டேன். வண்டியில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை அவளிடம் நீட்டினேன். மடமடவென தண்ணீரை குடித்தாள். இப்போது கொஞ்சம் நிதானமாக மாறியிருப்பாள் என்று பேச்சுக் கொடுத்தேன்,.
ராணி என்னை மன்னிச்சுடுங்க. நான் உங்கள பயமுறுத்த வேகமா போகல.
பின்ன எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போன.
அதான் சொன்னேன்னே,. இன்னும் பத்து கிலோமீட்டர் போகனுமுன்னு.
எனக்கு தெரியும் நான் ஐயாக்கூட எத்தனையோ தடவ நிலத்துக்கு போயிருக்கேன். ஆனா அவரு இத்தனை வேகமா ஒருதடவ கூட ஓட்டுனதில்லை.
அப்பாக் கூட இவ எதுக்கு நிலத்துக்கெல்லாம் போயிருக்காக என்று சந்தேகம் வந்தாலும். அதையும் கேட்டுத் தொலைத்து எங்கே இன்னும் கோபம் கொள்ளப் போகிறாள் என்று அமைதியானேன்.
அவளை தனியாக விட்டுவிட்டு எதிரில் இருந்த மரத்துக்குப் பின்னாடி சிறுநீர் கழிக்கப் போனேன். ஆசையாக இருந்த சுன்னி இப்போது அமைதியாக இருந்தது. நான் திரும்பி வரும்போது அவள் வண்டிக்கு அருகே நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய வயிற்றுப் பகுதியை ரவுக்கைக்கும் பாவடைக்கும் இடையே கருப்பாக மினுமினுத்தது. ஆனாலும் எனக்கு ரசிக்க மனமில்லை. எல்லா மூடும் அவுட்டாகியிருந்தது. அப்போது ஒரு அம்பாசிட்டர் சாலையில் விர்ரென பறந்தது.
போலாம் என்றாள். வாடா போடா என்று பேசியவள் இப்போது பேசியதே என் மீது குற்றம் மன்னிக்கப்பட்டுவிட்டது என தெரிந்தது. நான் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்ததும், இருபக்கம் கால்களைப் போட்டு அமர்ந்தாள். இல்லை நான் வேகமா போகல என்று சொன்னேன். தெரியும் நீ போ. நேரமாகுது என்றாள். வண்டியை மெதுவாக ஓட்டினேன். ஒவ்வொரு பள்ளத்திற்கும் கீரை குறைத்து லாவகமாக ஓட்டினேன். அப்படியிருந்தும் அவள் மார்பின் முனை என் முதுகில் பட்டது. வேகமா போ என்று காதருகே முனகினாள் ராணி.
- தொடரும்
"
வணக்கங்க.. என்னோட பேரு ஜெகதீஸ் சிவன். கரூர் மாவட்டத்துல இருக்கிற ரத்தினகிரி கிராமத்தில் பிறந்தவன். வெளியூரில் பத்தாவது படிச்சுட்டு லீவுக்கு ஊருக்கு வந்திருக்கிறேன். அம்மா சிவகாமி, அப்பா சுந்தரம் அப்புறம் நான். அவ்வளவுதான் என் குடும்பம். அப்பாவும் அம்மாவும் மளிகை கடை நடத்திக்கிட்டு இருக்காங்க. அதனால எப்பவும அவங்களுக்கு ஓயாத வேலை. சமையலுக்குன்னு ஒரு பாட்டி வரும். வெளியூர்ல படிக்கிறதால்ல, எனக்கு இந்த கிரமத்துல நண்பர்கள் கிடையாது. ஒன்னு ரெண்டு மனுசங்கள மட்டும்தான் தெரியும். மத்தவங்களை எனக்கு சுத்தமா தெரியாது. மளிகை கடைக்கு வரக்கூடாதுன்னு அப்பா கண்டீசன் போட்டிருக்காரு. அவருக்கு என்னைய பெரிய அரசு ஆபிசராக ஆக்கி பாக்கனுமுன்னு ஆசை. எனக்கு அதிக வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியம் இருக்காதுன்னு நானும் போகல. ஆனா லீவுக்கு வந்து சில நாள்ல டீவி சுத்தமா போர் அடிச்சிருச்சு. காலையிலே நாடகம் போட்டுராங்க. சில இங்கிலீஸ் சேனல்ல போட்ட படத்தையே போட்டு கடுப்பு ஏத்தறாங்க. அதனால எங்கையாவது வெளியில போகலாமுன்னு நெனச்சேன். அப்பதான் எங்களுக்கு சொந்தமான நிலம் ஞாபகம் வந்தது.
அப்பாக்கிட்ட பர்மிசன் வாங்கிட்டு போகலாமுன்னு கடைக்கு போனேன். கடையில ரெண்டு பேரு பொருள் வாங்கிக்கிட்டு இருந்தாங்க. நான் கல்லாவுல உட்காந்திருந்த அப்பாக்கிட்ட நம்ம நிலத்தை பார்க்க போகலாமுன்னு இருக்கேன் என்றேன். இன்னைக்கு கூட்டிக்கிட்டு போக முடியாதுன்னு சொன்னாரு. நானாவே போயிடுவேன் அப்பா, எனக்கு துணை வேண்டாம் என்றேன். அதுக்குள்ள அம்மாவும் வந்து சேர்ந்துட்டாங்க. அங்க பெரிய பெரிய கிணறெல்லாம் இருக்கு, நல்ல நீச்சல் தெரிஞ்சவங்களே அப்பப்போ மாட்டிக்கிறாங்க. உன்னை தனியாவெல்லாம் அனுப்ப முடியாதுன்னு சொன்னங்க. இரண்டு பேரும் மறுத்துட்டதால்ல எனக்கு கொஞ்சம் வெறுப்பா இருந்துச்சு. அதுக்கு மேல பேசமுடியல. அதனால என்னோட முகம் வாடிப்போச்சு. அதைப் பார்த்த அப்பா, சரி சரி இன்னைக்கு நிலத்துக்கு போ, ஆன துணைக்கு ராணி வருவா. அவ சொல்லறபடி கேளு என்று சொன்னாரு. ராணியா அது யாருன்னு கேட்டேன். அவ புதுசா வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கா, கிழக்குதெரு பொண்ணு. இப்ப செட்டியார் வீட்டுக்கு சாமன் கொடுக்கப் போயிருக்கா. வந்ததும் அறிமுகம் செய்கிறேன் என்று வேலையில் மூழ்கிவிட்டார்.
நான் கடைக்கு முன்னாடி இருந்த சேர்ல உட்காந்து ராணி வரதுக்காக காத்திருந்தேன். ராணியின்னு ஒருத்தி வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறத பத்தி இதுவரைக்கும் எனக்கு யாருமே சொல்லல. அப்பா கிழக்கு தெருன்னு சொல்லறத வைச்சு நானே மனசுக்குள்ள கணக்கு போட்டேன். கிழக்கு தெருவுல இருக்கிற சிலற எனக்கு தெரியும், மாடசாமியோட அம்மா கூட கிழக்கு தெருதான். அவுங்க செம கருப்பு. தொப்பை கூட இருக்கும். முகத்தை கடுகடுன்னு வைச்சுக்கிட்டு கெட்ட கெட்ட வார்த்தையில திட்டி தீர்ப்பாங்க. ஆனாலும் மாடசாமியோட அம்மாவைப் பார்த்து நான் பயந்ததில்லை. அவுங்களைப் பார்த்தாலே எனக்கு சுன்னி நட்டுக்கும். அதுக்கு எப்போதும் மாராப்பு நிக்காத அவங்க மார்புதான் காரணம். கருப்பா இருந்தாலும் நல்ல பருத்த மாம்பலம் மாதிரி கின்னு நிக்கிற அவங்க மார்பும், ரெண்டு மார்பும் ஒட்டிக்கிட்டு தெரியிற பிளவும் கிக்கா இருக்கும். நான் மாடாசாமி அம்மாவை நினைச்சு இரண்டு மூனு தடவ கை முட்டி போட்டிருக்கேன்.
எலேய் ஜெகதீசு, ராணி வந்துட்டா பாருன்னு சொன்னாங்க அம்மா, ராணியை பார்த்து நான் அப்படியே தெகச்சு போயிட்டேன். சிக்குன்னு இருக்கிற இடுப்பு, அளவு எடுத்து செய்ய குண்டி, ரெண்டு உருண்டை வெல்லம் போல முலைன்னு என் முன்னாடி வந்து நின்னா. பச்சை தாவணி, ராஸ் ரவுக்கை, கட்டம்போட்ட பாவடைன்னு அவ சிக்குன்னு இருந்தா. "எலேய் ராணி, தம்பிக்கு நிலத்தை பார்க்கனுமாம், கூட போய் சுத்தி காமி" கட்டளையிட்டார் அப்பா. சரிசாமி என்று என்னிடம் வந்தாள் ராணி. கிணத்து பக்கத்துல எல்லாம் போகம பார்த்துக்கோடின்னு அம்மா சொன்னாங்கய. சரிமா சொல்லிட்டு. பேரு என்ன என்று என்னிடம் கேட்டாள். நான் அவள் முகத்தை அப்பதான் பார்த்தேன். கருப்பாக இருந்தாலும் பளபளன்னு இருந்தது. எத்துப்பல்லு அவ சிரிச்சா இன்னும் அழகு கூட்டியது. ஜெகதீசு என்று அவளது கேள்விக்கு ரொம்ப நெரம் கழிச்சு பதில் சொன்னேன்.
வா போலாம் என ராணி சைக்கிலை நோக்கி நடந்தாள். நான் அப்பாவிடம் வாங்கிவைத்திருந்த டிஸ்கவர் வண்டி சாவியை அவளிடம் காண்மித்தேன். அவள் உதட்டில் புன்னகை பூத்தது. வண்டியை எடுத்து பின்பக்கம் அவளை அமர சொன்னேன். பெண்கள் இயல்பாக உக்காருவது போல ஒரு பக்கமாக அமர்ந்தாள். எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. உட்சாலையில் சிலர் நாங்கள் போவதை வேடிக்கைப் பார்த்தனர்.
ஆக்சிலேட்டரை முறுக்கி ஜர்க் என்று கிளம்பினேன். எடுத்தவுடனே கிரை மாற்றி மாற்றி வேகமெடுத்தேன். குண்டும் குழியுமாக இருந்த சாலையி்ல் அவளால் சரியாக உட்கார முடியவில்லை. ஊர் எல்லையை தாண்டிய பிறகு சாலை இன்னும் மோசமாக இருந்தது. ஜெகதீஸ் மெதுவா போ என்று அதட்டினாள். நான் காதில் வாங்கவில்லை. இன்னும் வேகத்தை கூட்டினேன். நாங்கள் கிராமத்தின் சாலையிலிருந்து மெயின் சாலைக்கு வந்துவிட்டோம், தொலைவில் ஒரு பேருந்து எங்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. அதன் பக்கவாட்டில் இருந்த சிறு இடத்தின் வழியாக வண்டியை விட்டேன்.
ஓரிடத்தில் சாலையின் குழிக்குள் விட்டு ஏற்றும் போது அவளால் பேலன்ஸ் செய்ய முடியாமல் என்னை இறுகப் பற்றினாள். பிறகு இயல்பாக உட்காந்து கொண்டாள். இன்னும் குழிகள் அதிகம் வந்து கொண்டேயிருந்தன. நான் வேகத்தினை குறைக்கவேயில்லை. ஒரு கட்டத்தில் போதும் போதும் நிறுத்து நிறுத்து என்று கத்த தொடங்கினாள். யாருமேயில்லாத சாலையில் வண்டியை நிறுத்தினேன்.
டேய் லூசாடா நீ, இப்படி கண்ணுமண்ணு தெரியாம வண்டியை ஓட்டரியே என்று மேலும் கீழும் மூச்சு வாங்கினாள்.
பயந்துவிட்டாள் போலிருக்கிறது. அந்த பயத்தை வெளிக்காட்டினாள் அசிங்கம் என்று கோபமாக பேசினாள்.
எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போற, பின்னாடி உக்காந்து எப்படிடா பேலன்ஸ் பண்னறது
இன்னம் பத்துகிலோ மீட்டர் போகனுமே அதானால வேகமா போனேன். இரண்டு சைடு காலப் போட்டு உக்காருங்க. எல்லாம் சரியாயிருக்கும்
ம்கூம் உன்கிட்ட இப்ப பேசமுடியாது.எனக்கு மூச்சே நின்னுடும் போலிருக்கு. அந்த மரத்துக்கு பக்கதுல வண்டியை நிறுத்து கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சு போகலாம். என்று அருகேயிருந்த புளியமரத்தின் நிழலில் ஒதுங்கினாள்.
அவள் கோபமாக இருப்பதை உணர்ந்தேன். அவள் கொழுத்த முலையை முதுகில் இடித்து விளையாட நான் போட்ட திட்டம் இப்படி எதிரானதாக மாறிவிட்டதே என்று நொந்து கொண்டேன். வண்டியில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை அவளிடம் நீட்டினேன். மடமடவென தண்ணீரை குடித்தாள். இப்போது கொஞ்சம் நிதானமாக மாறியிருப்பாள் என்று பேச்சுக் கொடுத்தேன்,.
ராணி என்னை மன்னிச்சுடுங்க. நான் உங்கள பயமுறுத்த வேகமா போகல.
பின்ன எதுக்குடா இத்தனை வேகமா போன.
அதான் சொன்னேன்னே,. இன்னும் பத்து கிலோமீட்டர் போகனுமுன்னு.
எனக்கு தெரியும் நான் ஐயாக்கூட எத்தனையோ தடவ நிலத்துக்கு போயிருக்கேன். ஆனா அவரு இத்தனை வேகமா ஒருதடவ கூட ஓட்டுனதில்லை.
அப்பாக் கூட இவ எதுக்கு நிலத்துக்கெல்லாம் போயிருக்காக என்று சந்தேகம் வந்தாலும். அதையும் கேட்டுத் தொலைத்து எங்கே இன்னும் கோபம் கொள்ளப் போகிறாள் என்று அமைதியானேன்.
அவளை தனியாக விட்டுவிட்டு எதிரில் இருந்த மரத்துக்குப் பின்னாடி சிறுநீர் கழிக்கப் போனேன். ஆசையாக இருந்த சுன்னி இப்போது அமைதியாக இருந்தது. நான் திரும்பி வரும்போது அவள் வண்டிக்கு அருகே நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய வயிற்றுப் பகுதியை ரவுக்கைக்கும் பாவடைக்கும் இடையே கருப்பாக மினுமினுத்தது. ஆனாலும் எனக்கு ரசிக்க மனமில்லை. எல்லா மூடும் அவுட்டாகியிருந்தது. அப்போது ஒரு அம்பாசிட்டர் சாலையில் விர்ரென பறந்தது.
போலாம் என்றாள். வாடா போடா என்று பேசியவள் இப்போது பேசியதே என் மீது குற்றம் மன்னிக்கப்பட்டுவிட்டது என தெரிந்தது. நான் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்ததும், இருபக்கம் கால்களைப் போட்டு அமர்ந்தாள். இல்லை நான் வேகமா போகல என்று சொன்னேன். தெரியும் நீ போ. நேரமாகுது என்றாள். வண்டியை மெதுவாக ஓட்டினேன். ஒவ்வொரு பள்ளத்திற்கும் கீரை குறைத்து லாவகமாக ஓட்டினேன். அப்படியிருந்தும் அவள் மார்பின் முனை என் முதுகில் பட்டது. வேகமா போ என்று காதருகே முனகினாள் ராணி.
- தொடரும்
Posts
0 comments:
Post a Comment
கதைபடியுங்கள், கையடியுங்கள், கவலையை மறங்கள்..
அப்படியே கருத்தையும் சொல்லுங்கள்..